Mam takie trzy kadry, których do szuflady odkładać nie chcę. Czasami to ratunek, gdy pomysłu na wpis nie ma, a zdjęcie, samotna sierotka, do niczego nie pasuje. Ale czasami jest jak w tym przypadku: trzy fotki, z różnych bajek, różnych czasów i miejsc, oderwane od siebie, ale wszystkie przywodzą na myśl miłe skojarzenia. Krótkiego urlopu, uroczego grzybobrania i ostatniej bieszczadzkiej wyprawy.
Zwykle sam po wertepach ganiam i uroki natury podziwiam, jednak w przypadku tych fotografii towarzystwo było i to z rodzaju takich najbliższych sercu. Pewnie z tego powodu, zamiast zdjęcia do szuflady zamieść, żeby czekały na inną okazję, wrzucam teraz, choć już grudzień.
Niedzielna wyprawa zupełnie spontaniczna, bo pod wpływem nagłej ochoty zażycia śnieżnego lasu. Jak wychodziłem z domu zaczynało prószyć, w połowie drogi już było biało, końcówka to koszmar senny. Zakręty trzeba było pokonywać z prędkością mniejszą niż 30 km/h bo podsterowność zapraszała do wizyty w przydrożnym rowie.
Wszedłem do lasu i po pół godzinie się zgubiłem. W sobotę byłem w tym samym, dobrze mi znanym miejscu, ale w śnieżną niedzielę wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Zanim się w terenie odnalazłem strzeliłem niezłe kółko i zaliczyłem o jedną górkę za dużo. Podłoga w lesie przykryta białym puchem więc korzenie i gałęzie życia nie ułatwiały. Sprzęt cały w śniegu, ja cały w śniegu, ciuchy przemoczone, a zdjęcia należało robić szybko, bo soczewkę zasypywało.
Łut szczęścia sprawił, że dostrzegłem polującego puszczyka. Wykorzystując drzewa jako zasłonę udało się dojść na kilkanaście metrów i w niezbyt wygodnym ustawieniu czekałem, aż zapoluje ponownie. Ręce mdleją, kręgosłup pęka, uroki wymuszonej pozycji. Całość utrudniał mokry śnieg zaklejający wszystko co się da.
No i w końcu sowa skoczyła za myszą. Wcisnąłem migawkę i z prędkością 7 klatek na sekundę zarejestrowałem atak. Wszystkie zdjęcia w kosz. Na wszystkich albo zupełna nieostrość, bo autofokus nie wyrobił, albo pozycja ptaka w niestosownym miejscu w kadrze. Tak mnie to rozzłościło, że zawinąłem ogon i w drodze powrotnej ani fotki nie popełniłem.
Ot i cała historia. Zdjęcia leśne pokazałem we wcześniejszym wpisie, a w tym tylko dwie fotki. Pierwsza, gdy puszczyk wypatruje zdobyczy i drugie, z gatunku zupełnie zepsutych, przedsmak zdjęcia, które mogło być fajne, gdyby fotograf był sprawniejszy.
Mam na dysku jeszcze parę ciepłych, jesiennych fotografii ale zima wzięła i przyszła i tak się złożyło, że coś już nawet zimowego udało się ustrzelić. Łyso jakoś jesienią szpanować, skoro biało za oknem. Wstawiam zatem coś leśno-zimowego. Zdjęcia popełnione w trudzie i znoju, bo warunki były wyjątkowo paskudne. Śniegu spadło sporo i nadal padało pokrywając solidną warstewką podłogę w lesie, mnie i sprzęt.
Spotkałem puszczyka, radocha, bo udało się coś sfotografować i rozczarowanie, bo była szansa na fotki w akcji, ale fotograf wyzwaniu nie sprostał. Puszczyk był za szybki, albo ja za wolny. Ale to osobna opowieść na osobny wpis.
