Żal do szuflady wkładać

   Mam takie trzy kadry, których do szuflady odkładać nie chcę. Czasami to ratunek, gdy pomysłu na wpis nie ma, a zdjęcie, samotna sierotka, do niczego nie pasuje. Ale czasami jest jak w tym przypadku: trzy fotki, z różnych bajek, różnych czasów i miejsc, oderwane od siebie, ale wszystkie przywodzą na myśl miłe skojarzenia. Krótkiego urlopu, uroczego grzybobrania i ostatniej bieszczadzkiej wyprawy. 
   Zwykle sam po wertepach ganiam i uroki natury podziwiam, jednak w przypadku tych fotografii towarzystwo było i to z rodzaju takich najbliższych sercu. Pewnie z tego powodu, zamiast zdjęcia do szuflady zamieść, żeby czekały na inną okazję, wrzucam teraz, choć już grudzień. 

Zimowego lasu szczególne uroki

   Niedzielna wyprawa zupełnie spontaniczna, bo pod wpływem nagłej ochoty zażycia śnieżnego lasu. Jak wychodziłem z domu zaczynało prószyć, w połowie drogi już było biało, końcówka to koszmar senny. Zakręty trzeba było pokonywać z prędkością mniejszą niż 30 km/h bo podsterowność zapraszała do wizyty w przydrożnym rowie. 
  Wszedłem do lasu i po pół godzinie się zgubiłem. W sobotę byłem w tym samym, dobrze mi znanym miejscu, ale w śnieżną niedzielę wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Zanim się w terenie odnalazłem strzeliłem niezłe kółko i zaliczyłem o jedną górkę za dużo. Podłoga w lesie przykryta białym puchem więc korzenie i gałęzie życia nie ułatwiały. Sprzęt cały w śniegu, ja cały w śniegu, ciuchy przemoczone, a zdjęcia należało robić szybko, bo soczewkę zasypywało. 
  Łut szczęścia sprawił, że dostrzegłem polującego puszczyka. Wykorzystując drzewa jako zasłonę udało się dojść na kilkanaście metrów i w niezbyt wygodnym ustawieniu czekałem, aż zapoluje ponownie. Ręce mdleją, kręgosłup pęka, uroki wymuszonej pozycji. Całość utrudniał mokry śnieg zaklejający wszystko co się da. 
  No i w końcu sowa skoczyła za myszą. Wcisnąłem migawkę i z prędkością 7 klatek na sekundę zarejestrowałem atak. Wszystkie zdjęcia w kosz. Na wszystkich albo zupełna nieostrość, bo autofokus nie wyrobił, albo pozycja ptaka w niestosownym miejscu w kadrze. Tak mnie to rozzłościło, że zawinąłem ogon i w drodze powrotnej ani fotki nie popełniłem.  
  Ot i cała historia. Zdjęcia leśne pokazałem we wcześniejszym wpisie, a w tym tylko dwie fotki. Pierwsza, gdy puszczyk wypatruje zdobyczy i drugie, z gatunku zupełnie zepsutych, przedsmak zdjęcia, które mogło być fajne, gdyby fotograf był sprawniejszy.

Zima Panie. Zima!

  Mam na dysku jeszcze parę ciepłych, jesiennych fotografii ale zima wzięła i przyszła i tak się złożyło, że coś już nawet zimowego udało się ustrzelić. Łyso jakoś jesienią szpanować, skoro biało za oknem. Wstawiam zatem coś leśno-zimowego. Zdjęcia popełnione w trudzie i znoju, bo warunki były wyjątkowo paskudne. Śniegu spadło sporo i nadal padało pokrywając solidną warstewką podłogę w lesie, mnie i sprzęt.
  Spotkałem puszczyka, radocha, bo udało się coś sfotografować i rozczarowanie, bo była szansa na fotki w akcji, ale fotograf wyzwaniu nie sprostał. Puszczyk był za szybki, albo ja za wolny. Ale to osobna opowieść na osobny wpis.

Nie używam Photoshopa (za wyjątkiem wyjątków)

   Wszystkie moje zdjęcia zapisuję w formacie RAW i wywołuję w Lightroomie. Photoshop, jako niezbędne i konieczne narzędzie, wykorzystuję tylko przy astrofotografii. I tak pewnie byłoby nadal, gdyby nie wyjątek, o którym poniżej.
   Wybraliśmy się na Bukowe Berdo. Dzień był gorący jak diabli, na szczycie byliśmy wcześnie. Po znalezieniu wygodnego siedziska, raczyliśmy się spokojem w oczekiwaniu na zachód. Niebo tego dnia usiane było chmurkami, które co rusz przysłaniały Słoneczko. W pewnym momencie pojedynczy promień przebił się przez chmury i ładnie podkreślił las na zboczu Caryńskiej. Uchwyciłem to na zdjęciu, ale atmosfera była mało przejrzysta i zdjęcie wyszło jak pokazuje poniższy obrazek (wywołany z RAW-a bez żadnych korekt):

Hm... Gdyby to tak wyglądało w naturze, to pewnie bym nawet nie zwrócił uwagi. Aparat w tych warunkach się nie popisał. Dlatego postanowiłem zadziałać tak, by obrazek bliższy był temu, co widziałem. Funkcji w Lightroomie zabrakło i w tym jednym, jedynym przypadku skorzystałem z Photoshopa, a konkretnie z procedury usuwania gradientów, którą stosuję przy obróbce astrofotek.
Wyszło tak:

 

Zdarzyło się w pażdzierniku

   Było tak. W poniedziałek srana, przed pracą, popatrzyłem na prognozy pogody. Orkan szalejący gdzieś nad Irlandią sprawił, że do Polski trafiło cieplutkie powietrze z południa. Niebo niebieskie, Słoneczko świeci, w lasach złota jesień. Przez głowę przeszła myśl, że to ostatnia szansa, bo za chwilę będzie chłód, wiatr i deszczowa siąpawica. A gdyby tak, dzisiaj do pracy, a od jutra, aż do piątku urlopik? Pojechałem więc rozpoznać bojem, czy pracowe obowiązki pozwolą. Różowo nie było, ale też bez tragedii. Uznałem, że jak zniknę na resztę tygodnia, krew się nie poleje. Trzy minuty i hotel zarezerwowany.
  Od tego momentu wszystko się zaczęło sprzysięgać przeciw. W pracy problemów nie ubyło. W domu, syn właśnie złapał przeziębienie, smarkał i kichał rozsiewając bakteryjną zgrozę. Na sam koniec dnia kręgosłup wziął i strzelił. Tak o fu. Pochyliłem się, a tam chrup, boli jak cholera, nie pozwala się wyprostować, chodzić, siedzieć, leżeć. Na nic nie pozwala. Bilans dnia? W pracy niewesoło, w domu średnio na jeża, kręgosłup niesprawny, hotel zarezerwowany, wolne właśnie idzie hajciu? Rozsądek podpowiada, że urlop trzeba będzie zużyć na rehabilitanta. Ochota woła "pieprzyć rozsądek."
  Zdałem się na los. Szybki skok na stronę random.org. Wybór oczywisty. Trzy rzuty naszą rodzimą pięciozłotówką. Orły górą - jadę. Reszka? Jaka reszka?  
Ano taka. Rzut pokazał trzy śliczniutkie reszki. Jakby orzeł w tej monecie nigdy nie istniał. I wtedy zrodził się bunt. Pieprzyć reszkę, pieprzyć kręgosłup, pieprzyć przeciwności losu. I pojechałem. Akurat, żeby wykorzystać piękną pogodę i żeby bakterie, sprzedane przez syna, zdążyły się rozwinąć w chorobę.

Szepit zwany Szeptem

   Dla mnie ten typ fotografii to nowe doświadczenie. Aparat na statywie, filtr polaryzacyjny, długie czasy, spokojna praca bo wodospad nie jeleń, nie ucieknie. Dziękuję mojej przemiłej towarzyszce, że tak cierpliwie czekała (mimo dość chłodnego dnia), aż gorączka fotograficzna mnie. A propos gorączki, to był ostatni dzień urlopu, który zakończył się przeziębieniem. Pamiętam, że tego dnia już mnie zaczynało rozbierać, ale gdy dotarliśmy na miejsce, o niedyspozycji zupełnie zapomniałem. 

Jesienne ostatki

   Orkany wszelkiej maści właśnie ogołacają resztki liściastej okrywy z drzew. Lada moment, w lesie już tylko nagi badyl będzie rządził przez najbliższych pięć miesięcy. Ten, co widzi szklankę w połowie pustą, będzie marudził, że las smutny. Inni się cieszą, że stanie się przejrzysty. W dupie mam jednych i drugich, bo las jest las. Zawsze piękny. Tymczasem garść jesiennych, leśnych drobiazgów.

Do trzech razy sztuka

   Za pierwszym razem trafiłem w to miejsce przypadkiem. Wiedziałem, że takowe istnieje. Szereg progów skalnych na rzece Tanew tworzy atrakcję turystyczną. Lokalizację znałem tylko prowizorycznie i gdzieś przy okazji wycieczki do Puszczy Solskiej trafiłem tam niechcący. Pogoda była paskudna, szaro, zimno i żabami rzucało. Zakonotowałem więc miejscówkę w głowie i nawet z auta nie wysiadłem.

   Za drugim razem pojechałem tam w piękny słoneczny dzień. Dziki, wyjący tłum na parkingu skutecznie mnie odstraszył i znów z auta dupska nie ruszyłem.

   Za trzecim, na parkingu było pusto, a z nieba siąpiło mniej lub bardziej leniwie. I ten trzeci raz okazał się być bardzo sympatycznym, bo przez większość czasu mogliśmy w ciszy i spokoju skupić się na fotografowaniu. 

Żybki

   Nie wiem dlaczego, ale wyrazy przekręcam na potęgę, bawiąc się językiem mówionym. Stąd grzybki, to żybki, Grześ, to Żeś, a Księżyc to Sieńka. To ostatnie, przyznaję uczciwie, podsłuchane o siostrzenicy.
   A propos, nie ma większych przekręcaczy jak dzieci. Konia z rzędem temu, kto wyjaśni dlaczego mój syn, gdy był mały, na ulubione wafelki mówił "kiju." Hit sezonu usłyszałem w audycji poświęconej dzieciom w radiowej Trójce. Maluszek skarżył się prowadzącej, że nie lubi świąt bo musi jeść "zwiędliny." 
   Ja tam zwiędliny na święta lubię, a dzisiaj sterta żybków, z okazji niedawnych żybobrań.

Drzewo i drzewko

   Znałem kiedyś pewną panią nauczycielkę, która zamiast "drzewo" mówiła "dżewo." Świadoma tego faktu nie była, więc jeśli jakieś dziecko powiedziało "dżewo" to pani grzecznie poprawiała: "dziecko drogie, nie mówi się dżewo, tylko dżewo..."
   Dzisiaj zatem dżewko i dżewo. W opozycji bo jedno właśnie wydaje liście, a drugie traci. Oddzielone w czasie i przestrzeni. Tak to już bywa, gdy się do fotograficznej szuflady zagląda.

Wrota lasu

   Tak się złożyło, że w ostatnim miesiącu odwiedziłem kilka różnych kompleksów leśnych. Moje ulubione, w Eldorado (lekko pofalowane), trochę bieszczadzkich (wręcz zmarszczone), a ostatniej niedzieli coś z zupełnie innej bajki, czyli płasko i piaskiem posypane.
   Na dysku powoli gromadziły się fotki i sam nie wiedziałem co z nimi począć. Czy tak po prostu wrzucić, czy może je tematycznie łączyć. Dopiero dzisiaj mnie olśniło, że taką różnorodność wciśniętą w jeden wpis, ktoś może znajdzie interesującą. Oto i one zatem. Lasy maści niemal wszelakiej. Uprzedzam - jest tego trochę :)

Wielka Rawka

   Kilka zdjęć z wyprawy na kolejną bieszczadzką połoninę. Zdecydowaliśmy się na podejście na Wielką Rawkę, niebieskim szlakiem z Ustrzyk Górnych. Oferuje długi odcinek przez naprawdę ciekawy las. W trakcie tego podejścia miałem taką myśl, że wiele z mijanych osób, leśne podejście traktuje jako konieczność by cieszyć oczy widokiem z góry. Dla nas połonina - super sprawa - ale jako wisienka na leśnym torcie.